Na całym świecie nie ma chyba ani jednej osoby, która interesuje się tematyką fatimskich objawień, a nie słyszała nigdy wcześniej o Cudzie Słońca. To niezwykłe wydarzenie sprawiło, ze ludzkość na własne oczy przekonała się o prawdziwości objawień Matki Bożej. W tym miejscu warto postawić sobie pytanie, w jaki sposób powinniśmy postrzegać cuda? Odpowiedź znajdujemy w książce „Świadkowie Cudu Słońca” autorstwa Johna M. Hafferta.

Ponad sto tysięcy świadków „cudu” sądziło, że właśnie kończy się świat. We wskazanym wcześniej czasie i miejscu wystąpiło zjawisko, którego nie można wytłumaczyć prawami natury. Na niebie widziano światło, które wyglądało jak słońce. Było widoczne w promieniu ponad dwudziestu mil i miało wyraźnie zarysowane krawędzie. Wirowało na niebie jak kula ognia, rzucając wokół promienie kolorowego światła. Po kilku minutach niespodziewanie „uwolniło się z nieba i zaczęło spadać w kierunku ziemi, co przekonało zebranych, że nadchodzi koniec świata. Wszystko to trwało nie więcej niż 12 minut.

Trzy miesiące wcześniej, troje dzieci dowiedziało się w przeslaniu otrzymanym z nieba, że w tym miejscu i o tym czasie wydarzy się ów cud „aby wszyscy uwierzyli”.

Mamy więc nowożytny cud, niebędący wytworem natury, jasno powiązany z boską przepowiednią przyszłych wydarzeń, dotyczących m.in. wojny, która opanuje świat za sprawą Rosji. Takki krótki opis niewiele mówi o wydźwięku tego wydarzenia.

Cuda – przez samo to, że są cudami – wydają się nierzeczywiste. Lecz od naszej wiary w ten cud – i od reakcji na niego – prawdopodobnie zależy to, czy unikniemy np. wojny atomowej. Właśnie dlatego powstała ta książka.

Oto kilka słów dla tych, którym trzeba przybliżyć istotę „cudu”:

Niektórzy za „cud” uznają akt narodzin, a inni – latające spodki. Lecz cud w prawdziwym tego słowa znaczeniu to nadprzyrodzone wydarzenie przeczące naturze i pozostające ponad i poza nią.

Przykładem cudu „ponad naturą” jest wskrzeszenie Łazarza (J 11,1-44) lub przywrócenie życia zmarłemu synowi wdowy Naim. Przykład cudu „poza naturą” to rozmnożenie chleba i ryb (J 6,1-15) lub przemiana wody w wino w Kanie (J 2, 1-12). Natomiast cudem przeczącym naturze” jest ocalenie trzech młodzieńców z rozpalonego pieca (Dn 3, 19-15).

Najprościej mówiąc, cud to wydarzenie postrzegane przez zmysły jako coś niezwykłego. Św. Tomasz z Akwinu naucza: „Cudami określa się te zdarzenia, których przyczyną jest działanie Boga, a którego odstają od porządku zwykle obserwowanego w naturze” (Summa contra genitilem III).

W  Piśmie Świętym cuda zwane są „palcem Bożym” (Wj 8, 15, Łk 11,20), „ręką Boga” (Ezd 8, 31).

W zrozumieniu istoty cudów ważne jest to, że cud może korzystać z naturalnych środków, lecz efekt w najwyższym stopniu rożni się od spodziewanego w zwykłych okolicznościach. Przykładem może być cud opisany na kartach tej książki.

Gdy jako znak szczególnej misji lub daru ma miejsce wydarzenie poza, ponad naturą lub wbrew nie i jej znanym prawom, przy czym jest to niezaprzeczalnie przypisane Bogu, Wtedy nazywa je prawdziwym cudem.

Wstęp książki „Świadkowie Cudu Słońca”, autorstwa J.M. Hafferta